Eindelijk meivakantie! Genoeg tijd om te schrijven =) Alweer 2 weken geleden dat het vorige deel van deze serie online kwam. Voor het geval je 't niet meer zo goed kan herinneren: dl. 3

-4-

Met een steeds hoger wordende snelheid viel Milo naar beneden van een hoogte van 5 à 6 meter. Voor hij het wist voelde hij een enorme, stekende pijn in zijn rug. Alles was zwart. Stilte.

Een minuut later deed hij zijn ogen al open, gelukkig. Hij hoorde gebonk. Wat was er gebeurd? Gelijk kwam alles terug- hij was gevallen. Slim. Vandaar dat gebonk, hij kon wel een hersenschudding hebben... 5 à 6 meter was niet zomaar wat. Toch voelde hij niks geen bult of wond aan zijn hoofd, en had hij ook niet echt hoofdpijn. Wacht... ineens kwam hij weer vol terug in de realiteit. Die bonk toen hij op de grond viel, hadden ze binnen natuurlijk ook gehoord... Snel stond hij op, maar dat was nou niet bepaald de beste keus ooit. Bijna viel hij weer op de grond, zo duizelig was hij. Snel greep hij zich vast aan de regenpijp. Hij wankelde naar het tuinschuurtje en verstopte zich achter de grasmaaier. Niet bepaald een goede plek, maar hij hoopte dat zijn pa alleen even een blik in het schuurtje zou werpen, en dan weer door zou lopen. Dan zou hij niks doorhebben. Hij hoorde voetstappen dichtbij komen, en toen weer weggaan. Hij durfde niet te kijken. Milo wachtte een paar minuten, en besloot het er toen voorzichtig maar weer op te wagen. Nog steeds duizelig liep hij het schuurtje uit. Hij keek om zich heen, maar er was niemand in de achtertuin. Ondanks dat hij zich echt niet helemaal goed voelde, besloot Milo er toch maar even op uit te gaan. De hoofdpijn werd er echt niet beter op als hij weer naar binnen zou gaan, en nu hij toch buiten was kon hij er net zo goed blijven. Toen hij de deur van het schuurtje weer dicht wilde doen, viel het hem op hoe stroef dat ging. Hij keek naar zijn hand en schrok. De bovenste helft van 3 van zijn vingers aan zijn linkerhand zaten schuin op de onderste helft. Het zag er zo raar uit, dat hij maar snel weer wegkeek. Niks aan te doen, hij moest maar wachten tot hij 't buiten zat was en weer naar binnen zou gaan. Kon hij dan wel zeggen dat hij zijn hand had gestoten ofzo, en dan zou zijn ma maar moeten kijken wat d'r mis was. Via de schuttingdeur ging hij de tuin uit en liep een beetje door de wijk. Waarschijnlijk waren de meeste mensen in de speeltuintjes en skatebanen. De lantaarnpalen in deze straat deden het niet en het was donker, dus veel kon Milo niet zien. Zonder echt te weten waar hij was liep hij de buurt rond. Toen hij eindelijk een skatebaan zag, viel het hem op dat het er leeg was. Het mocht dan misschien half 12 zijn, maar toch had hij ergens verwacht dat er nu pas mensen zouden komen.