Heey! Ik ben begonnen met een nieuwe vervolgserie, zoals beloofd :) Zaterdagavond kreeg ik spontaan een idee - en ik wist precies waar ik over moest schrijven, en over wie. Dus heb ik snel wat aantekeningen gemaakt en ben ik vanavond begonnen! Hopelijk vinden jullie het eerste deel leuk <3 Veel plezier met lezen! xx

-1-

'Ik ben jou helemaal zat, Milo! Naar je kamer, nu! Die grote mond altijd...', mopperde pa. 'Waarom? Omdat ik een paar onvoldoendes heb gehaald? Omdat ik niet goed genoeg ben?!' 'Nee, natuurlijk niet, dat weet je zelf ook wel. Maar om wat je net allemaal tegen mij gezegd hebt. Dat gescheld van jou kan echt niet meer! Zo hebben we jou toch niet opgevoed, of wel dan?' schreeuwde pa. Milo grijnsde minachtend. 'Opgevoed? Opgevoed?!' Hij vloekte. 'Jullie hebben me helemaal niet opgevoed. Jullie hebben niet eens één keer naar me omgekeken-' Milo's stem brak. Hij haatte zichzelf op dat moment omdat hij nu zo kwetsbaar overkwam. Maar ondanks dat het laf was om nu weg te rennen, draaide hij zich toch om en rende de trap op, naar zijn kamer.

Toen hij eenmaal op zijn bed zat, veranderde de woede in verdriet. Hoe konden zijn ouders zo zijn? Zelf zou hij nooit kinderen nemen, dat wist hij zeker. Stel hij zou een fout maken in zijn leven, dan zouden zijn kinderen er voor altijd onder moeten lijden. Dat risico wilde hij niet nemen. Milo zuchtte en keek om zich heen. Wat moest hij nu? Hij was het zo zat dat hij elke keer als hij ruzie had gehad met pa, de rest van de dag op zijn kamer zat te niksen. Hij had daar veel te veel energie voor. Eigenlijk zou hij eens naar buiten moeten gaan, maar het zou nooit lukken om ongezien langs zijn pa te gaan - dan moest hij langs de voorkamer, en daar zat zijn pa tv te kijken met een fles whisky. Helaas, dat ging dus niet door... Teleurgesteld zakte hij weer op zijn bed neer. Beneden hoorde hij ineens gerinkel van glas. Er volgde een vloek. Waarschijnlijk had pa weer eens een fles laten vallen doordat hij zo dronken was. Eigen schuld. Daarna was het weer stil. Buiten hoorde hij de vogels fluiten. Dat zou niet zo lang meer zo zijn, want het was al bijna winter. Wacht eens... Ineens kreeg Milo een idee. Wat als... Hij liep naar het raam toe en keek naar beneden. Ah, perfect! De regenpijp liep precies langs zijn raam. En nu het eerder donker werd 's avonds... Milo grijnsde. Dit kon nog wel eens handig zijn... Vanavond, na het eten, zodra het donker werd. Dan zou hij het gaan uitproberen.

Met zijn handen voor zijn oren rende Milo de trap weer op. Bah, het eten smaakte nergens naar. De pizza van de supermarkt had veel te lang in de oven gezeten. Bij de tweede pizza, die wel goed was, had pa zijn bier omgestoten en zat de hele pizza eronder. Vervolgens was ma boos geworden, en toen hadden ze weer ruzie. Alweer. Het was een wonder dat ma nog nooit geslagen was. Hoe pa altijd tegen haar tekeer ging... Vreselijk vond Milo het. Maar goed, nu kon hij - als alles goed ging - de herrie ontvluchten en zelf ergens rustig gaan zitten. Als pa en ma maar niks door hadden... Hij ging bij zijn raam staan en keek weer naar beneden. Hm, dat moest wel lukken. Hij was niks nodig behalve zijn telefoon, en die kon hij zo in zijn broekzak stoppen. Net op het moment dat Milo wilde gaan, hoorde hij van beneden een ijselijke kreet. Hij kromp in elkaar. Het was zijn ma. Hij hoorde pa vloeken en daarna de klap van een deur. Een paar seconden later hoorde hij de motor van de auto aanslaan en pa scheurde weg. Hij moest naar beneden, kijken wat er aan de hand was. Nu...

Dat was dan deel 1 van de nieuwe vervolgserie 'De jongen zonder ouders'! Waarschijnlijk snap je de titel nu nog niet zo goed, maar dat komt later wel =)

xxxFeetje;)