Milo rende snel van de trap af. Zou zijn pa haar...? Hoe erg zou het zijn? Hij gooide de deur naar de kamer open. Niets. De keuken misschien? Milo keek om zich heen en ineens zag hij haar. Hij verstijfde toen hij zag wat er gebeurd was. De arm van ma zat onder het bloed. Ze kreunde. Milo liep voorzichtig naar haar toe. 'Ma...mama?' Maar ma reageerde niet. Plotseling viel het hem op dat ma in een rare positie lag. Voorzichtig legde hij ma iets anders neer, zodat ze in een iets aangenamere houding lag. Milo pakte de arm van zijn moeder aarzelend vast. Het leek net alsof er iets onder haar arm lag... Hij verlegde haar arm voorzichtig en toen zag hij dat er inderdaad iets lag. Hij sloot zijn hand om het voorwerp. Bah, het was plakkerig. Snel trok hij zijn hand weer terug. Milo schrok toen hij zijn hand zag. Rood. Bloed. Dat was niet mis. Hij trok het mes snel weg van zijn ma. Straks sneed ze zich er per ongeluk aan, dat moest niet gebeuren. 'Mama, hoor je mij?' vroeg hij. Geen reactie. Hij sloeg zachtjes een paar keer tegen haar wangen. 'Mama, je moet echt wakker worden.' Nog steeds geen reactie. Hij begon langzaam een beetje paniekerig te worden. Wat als ze niet meer wakker werd? Hij wist al snel zeker dat het het beste zou zijn om 112 te bellen. Met trillende vingers toetste hij het alarmnummer in op zijn telefoon en wachtte tot er opgenomen werd. Het gesprek was kort en binnen 5 minuten was er een ambulance onderweg naar hun huis. Terwijl hij machteloos naar ma keek die bewusteloos op de grond lag, sloeg zijn paniek om in woede. Lekker makkelijk, eerst had pa het eten en daarmee gelijk de sfeer verpest, daarna ging hij ruzie maken met ma en gaf hij haar alle schuld en vervolgens vond hij dat hij daarmee reden genoeg had om haar te snijden. Wat ging er in vredesnaam in pa's hoofd om?! Voor zover Milo wist, had hij haar nog nooit met een vinger aangeraakt. Pa moest wel heel dronken zijn dat hij dit deed. En nu liet pa hem achter met zijn bewusteloze moeder. Wachtend op de ambulance.

Toen de ambu er eenmaal was, ging alles heel snel. De ambulancebroeders stelden hem een paar vragen, zijn ma werd op de brancard gelegd en in de ambulance gelegd. Milo mocht mee in de ambu en voor hij het wist zat hij in een witte wachtruimte, met oude mannen die de krant zaten te lezen en jengelende kinderen die ruzie maakten om duplo-blokjes. Te wachten op zijn ma, die een operatie onderging. Hij zuchtte. Niet normaal. Wat had hij in vredesnaam allemaal meegemaakt vandaag? Het liefst zou hij nu gewoon gaan slapen. Het was vrijdagavond, 9 uur inmiddels. Normaal gesproken ging hij nu pas weg, naar zijn vrienden. Hij lachte spottend. Wat was er met hem aan de hand, dat hij 9 uur 's avonds al moe was? Hij probeerde een gaap te onderdrukken- maar ach, wat boeide het ook. Hij was moe, klaar. Hij keek om zich heen. Hm, heel even zijn ogen sluiten zou niet erg zijn. Heel even maar. Milo deed zijn ogen even dicht en moest toegeven dat het moeilijk was om ze weer open te doen. Opnieuw sloot hij zijn ogen en dit keer hoefde hij geeneens moeite te doen om ze weer te openen, want voor hij het wist... viel hij in slaap.

xxxFeetje;)