Haii! Het was m'n bedoeling om weer veel te gaan schrijven, maar helaas is dat de afgelopen week niet gelukt. Maar ik ga nu zeker weer m'n best doen om weer meer te posten! Hier deel 3 van de nieuwe vervolgserie, ik hoop dat je 'm leuk vindt! :)

-3-

'Nou, schiet eens op en stap die auto in. 'k Heb wel belangrijkere dingen te doen dan een beetje op een parkeerplaats staan.' Milo werd de auto in geduwd en z'n pa sloeg de autodeur dicht en ging zelf voorin zitten. Zijn ma werd - ondanks de wond die ze door hem had opgelopen - ook niet al te zachtzinnig in de auto geduwd. Een ongemakkelijke stilte volgde. Pa deed de ramen van de auto een stukje open en zette de radio op het hardst aan, hoewel hij wist dat ma daar een hekel aan had. Milo ging maar even op z'n telefoon. Toen ze eindelijk thuis waren, wilde hij snel naar boven rennen, maar zijn pa hield hem tegen. 'Heb jij die ambu gebeld?' vroeg hij.       'Ja', zei Milo. Wat kon hij anders zeggen, zijn pa had het zelf ook niet gedaan, en zijn moeder was niet eens bij bewustzijn. Milo verwachtte dat zijn pa weer een woedeaanval zou krijgen en dat Milo zometeen met een paar extra blauwe plekken weer naar boven zou moeten gaan, maar het bleef stil. Eindelijk, na een paar seconden die wel uren leken, zei hij: 'Je denkt snel na, jongen. Dat kan je later nog van pas komen', en daarna liep hij weg. Milo bleef verbaasd staan. Wat bedoelde hij daar nou mee? En waarom zei hij dat? Nou ja, dit was in elk geval beter dan een woedeaanval, maar toch...

Het geluid van de remmen van zijn pa's Caddy. Shit. Milo sprong op, ontkoppelde snel de Playstation en deed de tv uit. Hij rende naar de deur van zijn pa's gamekamer en deed de lamp uit. Voorzichtig deed hij de deur dicht en de deur van zijn eigen kamer weer open. Net op  het moment dat hij de deur weer dicht had gedaan, hoorde hij zijn pa de trap op komen. Met een bonkend hart plofte Milo op zijn bed. Als hij iets te laat was geweest... Dat was nog wel eens gebeurd. Op zo'n moment zou hij het liefst onzichtbaar zijn en ongezien weg kunnen gaan, wegvluchten voor zijn pa, hoe laf het ook was. Over wegvluchten gesproken, hij kon vanavond wel even uit gaan testen of het werkte om door het raam, via de regenpijp ongezien buiten zien te komen.

Eindelijk was het hem gelukt om boven te komen. Zijn ma had liever dat hij beneden bleef, zodat ze niet alleen met zijn pa was. Milo snapte haar wel, vooral na wat er gisteren gebeurd was. Maar hij wilde toch even kijken of zijn plannetje werkte. Hij deed het raam wijd open en deed, voor hij uit het raam klom, nog snel zijn telefoon in zijn broekzak. Hij zette een klein speelgoedautootje - waar hij vroeger een hele verzameling van had - tussen het raam en de vensterbank zodat het raam niet dicht zou vallen door de wind - want dan zou hij niet meer terug naar binnen kunnen. Voorzichtig zette hij zijn voet op de vensterbank. Hij hield zich met beide handen goed vast aan de regenpijp en keek naar beneden. Het was niet extreem hoog, maar wel hoog genoeg dat hij een hand zou kunnen breken als hij verkeerd viel. Hm, van 6/7 meter hoog via een regenpijp naar beneden klimmen was nou niet bepaald zijn beste idee ooit. Handig dat ook net hij de zolderkamer had. Hij klemde zijn beide voeten om de regenpijp en schoof een stukje naar beneden. Het was zwaarder dan hij dacht. Zijn hele gewicht hing zo ongeveer aan zijn handen. Hij schoof nog een stukje naar beneden en zette wat meer gewicht op zijn voeten, maar deze konden dat gewicht niet aan. Ineens verloren zijn voeten grip en gleden ze veel te snel van de regenpijp af...

xxxFeetje;)