De jongen zonder ouders -5-

't Vorige deel van deze serie kwam in de meivakantie uit, dus daar weet je waarschijnlijk al niks meer vanaf: dl. 4

-5-

Milo liep nog maar even verder. Zo was 't niks aan, als er niemand was. Misschien kon hij maar beter teruggaan, hij deed hier toch niks. Tenslotte moest hij morgen ook nog werken, dus-           Een hand op zijn schouder. Hij hoorde een stem iets onverstaanbaars mompelen in zijn oor. Milo draaide zich snel om en keek recht in het gezicht van de persoon die besloot hem te laten schrikken. Niet wat hij had verwacht. Voor hem stond een meisje van zijn leeftijd, zwart kort haar en oorbellen waarvan hij niet had gedacht dat ze zo kleurrijk konden zijn. Ook had ze iets van make-up rond haar ogen gedaan, wat 't was wist hij niet - daar had hij geen verstand van. Ze had een laaghangende, zwarte spijkerbroek met - naar zijn mening - veel te veel gaten, maar wel weer een roze-oranje gestreept shirt. Ze had qua gezicht wel iets weg van een emo, alleen had ze zulke kleurrijke kleren en sieraden dat dat idee tegelijkertijd wel heel belachelijk was.    '....je iemand anders was.' Milo schudde zijn hoofd en grijnsde ongemakkelijk, 'Sorry, wat zei je?' Dom. Hij lette weer eens niet goed op. Ze lachte. 'Ik ben Shalena, en sorry dat ik zo ineens op je afkwam, dacht dat je iemand anders was.'  Ze had een zachte stem, maar was wel goed verstaanbaar. In een andere situatie had hij haar misschien wel een beetje leuk gevonden, maar nu wist hij niet zo goed wat hij van haar moest denken. 'Maakt niet uit,' zei hij. 'Ben je hier alleen?' Hij keek om zich heen, maar zag niemand. Toch leek het hem sterk dat ze hier 's avonds in haar uppie zat. 'Oh, en ik ben Milo trouwens.' Ze knikte en keek om zich heen. ''t Was de bedoeling dat we hier half 12 allemaal zouden zijn, maar het is nu...', ze keek snel even op haar telefoon, 'een kwartier later en er is nog steeds niemand. Behalve jij dan, maar... Kom je hier vaker, trouwens?' Milo volgde haar niet meer helemaal, maar besloot maar gewoon antwoord te geven op haar vraag. 'Nee, 'k woon hier nog niet zo lang. Maar had wel verwacht dat hier 's avonds mensen zouden zijn, dus ik dacht, ik kijk effe.' Ze knikte nog eens. 'Aha, vandaar. Maar je woont hier dus nog niet zo lang, waarom zijn jullie hier heen gekomen?' Milo legde uit waarom zijn moeder wilde verhuizen, maar zei niet teveel over de situatie met z'n pa. Shalena vroeg hem nog wat meer dingen, en voor hij het wist zaten ze lachend om half 1 op een bankje in het skatepark. Verbazend hoe snel de tijd kon gaan. 'Zeg, ik ehh... Ik ga maar eens,' zei Milo terwijl hij een hand door z'n haar haalde. Shalena keek op haar mobiel en vond 't ook wel goed geweest. 'Nou, tot een andere keer dan misschien,' zei Milo, en hij deed een paar stappen achteruit. 'Zeg eh..., Milo, misschien morgenavond half 12 weer hier? Ik denk dat de rest er dan ook wel is, zie je hun ook gelijk,' zei Shalena nog snel. Milo knikte langzaam, 'Denk dat ik wel kan,' zei hij. Eigenlijk had hij afgesproken met zijn vrienden, maar daar kon hij altijd nog naar toe. En of het nou slim was om z'n vrienden gelijk mee te brengen terwijl hij Shalena zelf nog maar 1 avond had gesproken... En de rest van Shalena's vrienden kende hij zelf nog niet eens. 'Nou, doei hè!' zei Shalena en ze liep weg. 'Tot morgen', riep Milo haar nog achterna, en toen ging hij zelf ook richting huis. Milo liep wat trager dan normaal. Hij had nog geen zin om naar huis te gaan, maar veel keus had hij niet. Het was al laat. 't Was leuk geweest, vanavond. Hij had niet verwacht dat ze zo rustig maar tegelijkertijd zo aanwezig zou zijn. Heel tegenstrijdig eigenlijk. Hij had meer verwacht dat ze heel druk en brutaal zou zijn, ofzo. Maar ze leek eerder een beetje verlegen. Hij hoopte maar dat 't met haar vrienden net zo makkelijk zou gaan, maar daar zou hij morgen wel achter komen. En anders had hij altijd Shalena nog... Hoewel, wat een belachelijk idee trouwens. Ze kende hem nog maar net, als haar vrienden hem niet zouden mogen zou zij hem sowieso ook aan de kant zetten. Maar waarom maakte hij zich daarom eigenlijk druk over? Hij kende Shalena niet eens. Niet echt. Hij zuchtte. Zorgen voor de dag van morgen. Toen hij weer binnen in zijn kamer zat - gelukkig met het omhoog klimmen geen problemen gehad met de waterpijp, behalve dat zijn hand om de 1 of andere reden zeer deed - wist hij toch niet zo goed wat hij moest denken van vanavond. Hij voelde zich onrustig, maar hij wist niet waarom. Hij pakte zijn draadloze oordopjes en deed er 1 in. Milo zette z'n playlist aan en hoopte maar dat hij uiteindelijk kon slapen, want hij moest morgen weer werken. Hij sloot zijn ogen en probeerde nergens meer aan te denken. Morgen zou hij zien hoe het allemaal af zou lopen. Morgen.

-xxx-