Perfectionist dl. 1
Heb behoorlijk wat geschreven de laatste tijd, alleen ben ik helaas meer dan 30 artikels/gedichten/teksten (idk hoe ik t moet noemen) kwijtgeraakt doordat ik het wachtwoord ben vergeten waarmee ik het heb beveiligd, heel dom maar ja - niks aan te doen. Zelfs wachtwoord opnieuw instellen werkt niet, dus nu maar veel gaan schrijven de komende tijd :) (het ff van de positieve kant bekijken maar stiekem jank ik)
Omdat ie best lang is, doe ik 'm in 2 delen :)
(sorry voor eventuele grammaticale en/of spellingsfouten)
Perfectionist - dl. 1
Ik ben een perfectionist.Als ik iets doe, doe ik het niet goed - nee,
ik doe het vreselijk, want als het niet perfect is,
dan is het verkeerd, dan is het niet goed.
Ik heb tientallen onderwerpen
opgeslagen in mijn notities,
en zelfs nog meer al geschreven gedichten
op diezelfde plek.
maar ik kan die onderwerpen niet uitschrijven
en die gedichten niet posten,
want wat als ze niet goed genoeg zijn?
sommige onderwerpen betekenen veel voor mij,
en als ik er dan over schrijf
moet het perfect zijn.
perfect verwoord, perfect geschreven -
van de plek van de leestekens
tot aan het metrum, het ritme toe.
dus hier heb je de reden waarom ik zo weinig post,
ik kom gewoon tijd tekort.
tijd te kort om te controleren en herschrijven,
tijd tekort om er goed voor te gaan zitten en zeker te weten
dat dit gedicht in elk geval wél perfect is.
ik wil iets gewoon zo beschrijven
dat ik het gevoel wat ik ergens bij heb
aan jullie mee kan geven met de woorden,
maar dan moet iets uitgebreid en gepassioneerd
beschreven worden,
en ik merk dat de woorden me tekortschieten
aan wat ik wil vertellen,
aan wat ik wil en hoop dat jullie, als lezers
ditzelfde gevoel krijgen, en mij begrijpen-
want begrip, realiseer ik me nu,
begrip is waar het me daarbij allemaal om draait.
dat is wat ik hoop te - en wil bereiken
die reactie van herkenning, dat mensen zeggen
dat ze precies snappen wat ik bedoel,
en datzelfde gevoel van geluk kunnen halen
uit kleine dingen,
die zo'n grote betekenis kunnen hebben
of datzelfde gevoel van verwondering
over onopvallende dingen -
als het je alleen maar opviel.
ik hou van schrijven,
omdat ik mijn gedachten kwijt kan.
het is een chaos daar, maar ik ben een perfectionist
dus ik wil het graag netjes hebben.
maar ik weet niet hoe, want het moet perfect -
dus stel ik het maar uit, tot ik tijd heb
maar ik heb geen tijd, ik moet tijd maken
voor schrijven,
waar ik juist zo van geniet.
en dat gevoel is onbeschrijfelijk,
ook niet met de pen die ik nu vasthoud
maar dit keer stel ik het niet uit,
ik laat het wezen.
maar ik ben een perfectionist,
ik laat slecht dingen los
want die ene situatie die niet bleek te werken
of dat idee waar ik geen tijd voor had
en dat stukje wat ik wilde schrijven maar het
bleek niet uit te werken zoals ik het in
m'n hoofd had,
misschien was dat wel gelukt als ik die avond
niet afgesproken had
dan had ik meer tijd gehad-
en als ik nou mezelf iets had aangepast
en mijn mening een keer voor me had gehouden,
misschien had die situatie dan wel gewerkt,
en als ik nou iets meer tijd,
iets meer werk
en iets meer moeite had gestoken
in het uitzoeken van mijn mening over dat onderwerp
misschien was het dan wel mijn beste stukje ooit geworden.
-xxx-