't Meisje met de helblauwe ogen -3-

18-05-2022

Nog even over de vorige keer: toen gebruikte ik het woord déjà vu. Dat is dat je sterk een gevoel hebt dat je iets al eerder hebt gezien/gedaan/hebt meegemaakt, terwijl dat in werkelijkheid niet zo is. Komt door iets in je hersenen ofzo, dat gaat dan mis. Ik snap 't ook niet precies. Maar zoals wij weten, heeft Emmaly helemaal geen déjà vu, want ze heeft inderdaad al een keer op dat bankje gezeten :)

Heey!! Zaterdag is er geen blog online gekomen; ik had er helemaal niet aan gedacht. Mijn telefoon was namelijk die dag kapot gegaan (tussen de autodeur gekomen) en als ik 'm wilde laten repareren, zou dat heel veel geld gaan kosten. Dussss daar zat ik een beetje mee. Hier is nu deel 3 van 't meisje met de helblauwe ogen'. Nu gaat 't weer over het 'mysterieuze meisje met de helblauwe ogen'...

-3-

Ik fietste het schoolplein op. Het was rustig op het plein. Wás, ja. En de kinderen probeerden ook de indruk te geven dat er niks aan de hand was. Maar ik zag het wel, ik zág wel dat ze naar me keken, en heb over me hadden. De gesprekken werden steeds luider. Snel fietste ik door, het fietsenhok in. Op het moment dat ik mijn fietsensleutel in m'n rugzak deed, ging de bel. Ik twijfelde even. Kon ik niet m'n fietssleutel niet beter in mijn rokzak bewaren? Straks pakten ze mijn rugtas weer af, en dan was ik 'm kwijt. Voor de zekerheid deed ik de fietssleutel toch maar in mijn rokzak. Ik liep expres langzaam naar de deur toe, zodat ik als laatste naar binnen zou gaan. Dan was het lekker rustig. Tegelijk met de juf en een andere vrouw, die me op één of andere manier heel bekend voorkwam, liep ik de school binnen.

'Nou, jongens en meiden', zei juf van der Ven. 'Omdat jullie te brutaal zijn voor één juf, hebben we er een extra juf bij gekregen!' De andere vrouw lachte. Ik snapte er niets van. Hoe was het mogelijk dat ze me zo bekend voorkwam? Ik had haar toch nog nooit eerder gezien? Ik dacht koortsachtig na over hoe dat zou komen, maar ik kwam er niet op. De vrouw stelde zich voor als juf Koster. Emmaly was haar voornaam. Zo zou ik mijn kind later willen noemen. Alleen zou ik nooit trouwen. Nooit kinderen krijgen. Nooit... De tranen sprongen mij in de ogen. Snel veegde ik ze weg, zodat niemand het zou zien. Niet aan denken, besloot ik. Concentreren nu.

'Hé, psst', fluisterde Ilse, die schuin voor mij zat. Ik keek op. Ze gaf mij snel een briefje en ging toen weer recht zitten. Ik keek op het papiertje.

Vanmiddag 4u op veldje. zorg dat je er bent

Ik schrok een beetje. Wat moest ik hier nou weer van verwachten? Ik keek naar Ilse. Ze keek me dreigend aan. Ik zuchtte in mezelf. Ik móést wel komen. Ik had geen keus.

Met buikpijn fietste ik naar het veldje toe. Als ik deze hoek om zou rijden, was ik er. De buikpijn nam toe. Zou ik teruggaan? Ik dacht terug aan die dreigende blik van Ilse, en die van Joris, Pim en Loise na schooltijd. Doorgaan, sowieso.

Benieuwd naar het vervolg? Komt volgende week woensdag! Dan gaat het weer over Emmaly.

Doeii!

xxxFeetje;)