't Meisje met de helblauwe ogen -1-

Heyhoii! Omdat ik vorige week behalve de 'uit het dagboek van Isabella' geen blog heb gepost, komt er nu weer een speciale blog online: een 'vervolg-blog'. Ik ga jullie een verhaaltje vertellen, en in de volgende blog wordt het verhaal vervolgd. Zoals jullie weten houd ik van schrijven, en dit (overigens wel zelfverzonnen) verhaal heeft mij de afgelopen paar dagen bezig gehouden, dus ik dacht: ik laat 't jullie eens horen!

Oja, ik ben nog wel wat mensen nodig om een 'uit het dagboek van' te schrijven! Lijkt het jou wat? Probeer het gewoon 's uit, en als het lukt kun je het sturen. En nogmaals, er hoeven helemaal geen speciale gebeurtenissen in te staan ofzo. Dat is natuurlijk wel leuk, maar het hoeft niet hoor :)

-1-

Daar zat ik dan. Op een bankje op het schoolplein. Omringd door drukke, luidruchtige maar blije kinderen met vrolijke gezichtjes. Plotseling kwam er een meisje naast me zitten, op het bankje. Ik keek opzij. Haar kleine schoudertjes schokten.

Ze huilde.

'Hé...' zei ik zachtjes. 'Gaat het?' Ze keek op. Ik hield mijn adem in... Wauw, wat was dat een mooi meisje.. Haar fijne gezichtje werd omlijst door donkere, bijna zwarte krullen. En dan haar helblauwe ogen... Mysterieuze ogen. Ogen die me vertelden dat dit kleine meisje al veel meer had meegemaakt dan haar onschuldige leeftijdsgenootjes.

Net toen ik haar wilde vragen of ik iets voor haar kon doen, ging de bel. O nee, die stomme bel... Het kindje stond op en liep zachtjes weg. 'Wacht!' riep ik snel. 'Hoe heet je? Waar woon je?' Ik kon dit kleine, verdrietige meisje toch niet zomaar weg laten gaan? Zonder haar te helpen, zonder haar troost te bieden in haar treurige situatie, wat het ook mocht zijn. Maar het meisje werd weggedrukt door de stroom van kinderen. Ze keek nog om, een hoopvolle maar diep treurige blik in haar mooie, blauwe ogen. Ogen die hadden moeten stralen van vreugde, net zo hadden glinsteren als die van andere kinderen. Maar zij en haar mooie ogen werden van mij weggehaald. En ik had haar nog maar net ontmoet...

En toen was ze verdwenen. Achter die grote, enge schooldeuren. Misschien waren die wel de oorzaak van haar verdriet? Misschien kon ze niet goed meekomen met de rest op school, of misschien werd ze gepest. Ze leek me een jaar of vijf, zes misschien. Ze zat waarschijnlijk in groep 2. Ik zuchtte. Ik zou haar waarschijnlijk nooit weer zien. Misschien moest ik het maar los laten. Er waren immers zoveel kinderen die gepest werden, of die een slechte thuissituatie hadden. Niet dat dat iets goed maakte. Maar ik kon haar niet helpen.

En toen, uit het niets, verdween ik weer van het schoolplein.

Dag, kleine meid. Dag, meisje met de helblauwe ogen.