't Meisje met de helblauwe ogen -5-

Heeyy! Hier is dan deel 5, over het meisje met de helblauwe ogen.. :) Gisteravond nog snel even geschreven, alleen niet meer gepost, vandaar dat ik 't nu doe. Veel 'leesplezier'!

-5-

Ik schrok. Het zouden alleen Ilse, Loise, Pim en Joris zijn, zeiden ze. Of hadden ze dat niet gezegd? Maakt ook niet uit. Er waren jongens bij die ik niet kende. Ze zagen er uit als veertien, vijftien misschien. Waarom waren die hier? EN nog belangrijker: waarom was ik hier? Pim grijnsde vals toen ik aan kwam fietsen. Hij riep een paar jongens en zei wat tegen ze. Samen renden ze naar mij toe. Ik was bang; wat gingen ze doen? Ik schrok toen ze ineens mijn fiets vastpakten. Één jongen duwde mij van mijn fiets af en ik belandde met een smak op de straat. Ah, mijn hoofd... Ik ging snel rechtop zitten en voelde met mijn hand aan mijn voorhoofd. Plakkerig. Snel haalde ik mijn hand terug. Rood. Ik werd duizelig. Tóch stond ik op. De jongens fietsten rondjes op m'n fiets rond het veldje. Ik wist dat het geen zin zou hebben om achter hen aan te gaan. Ze zouden het alleen maar grappig vinden en ik was zó duizelig dat rennen nu geen goed idee was. Maar wat moest ik nu? Weggaan was geen optie, dat wist ik ook. En ik wilde mijn fiets ook graag terug. Ik besloot op een bankje te gaan zitten. Gelukkig zaten Ilse, Loise, Pim, Joris en de andere jongens allemaal aan de andere kant van het veldje, zodat ik even rustig kon zitten. Zodra ik op het bankje neerplofte, volde ik in mijn jaszakken. Helaas, geen zakdoek of andere doekjes waarmee ik het bloed kon stelpen. Toch moest ik wel íéts hebben; het bloed droop al bijna in mijn oog. Binnenzakken dan? Yes, daar zat een schone zakdoek in. Voorzichtig drukte ik het tegen de wond aan. En nu? Geen idee.

'Hé, jij daar', hoorde ik iemand riepen. Ik keek op. 'Wil je je fiets niet terug?' riep de jongen. Ik keek om me heen. Nergens zag ik mijn fiets. I keek nog eens goed rond. Hé, daar... nee hè. In de sloot... Ik kreunde zachtjes. De jongen lachte vals. Hij kwam naar me toe en rukte mijn jas van het bankje af, die ik daar zo-even had neergelegd. Ik schrok; daar had ik niet op gerekend... Hij haalde alles uit mijn jaszakken. Toen hij er achterkwam dat er niks van waarde in de zakken zat, werd hij woest. Hij beende naar de prullenbak en propte mijn jas erin. Toen ging hij terug naar de anderen. Ik zuchtte en haalde mijn jas uit de prullenbak. Kon ik niet gewoon naar huis gaan..? Vijf minuten later gingen ze eindelijk weg. Ik rende naar de sloot toe. Au, mijn hoofd.. Ik keek in de sloot. Mijn fiets lag er half in. Ik trok wat aan de fiets. Het hielp niet echt . Ik pakte de fiets nu met beide handen vast en trok harder. Nog niets. Moedeloos ging ik weer zitten; wat nu?! Ik staarde lusteloos naar het gras en plukte wat madeliefjes. Wat ik niet zag, was het stipje in de verte, dat steeds dichterbij kwam...

Zaterdag komt er een persoonlijke blog online, volgende week weer een vervolg hier op :)

xxxFeetje;)