't Meisje met de helblauwe ogen -6-

Heyhoii! Daar ben ik weer met een nieuw verhaal over Emmaly :)

Ik ben de laatste tijd - zoals jullie misschien wel gemerkt hebben - meer actief! Ik heb nu niet zoveel huiswerk en toetsen meer enzo, dus nu heb ik alle tijd voor mijn verhaal en blogs :D

-6-

In de verte zag ik een meisje zitten aan de kant van de weg. Ze zat tussen het riet te kijken, het leek alsof ze iets in de sloot had liggen ofzo... Ik kwam net terug van de Boni, daar had ik een XXL chocoladereep gehaald voor mijn vriendin Ellis die gister jarig was. Ik kon haar wel een cadeau geven, maar aangezien ze daar toch al genoeg van had gekregen en ze zo mopperde dat niemand haar chocola had gegeven, had ik besloten dat een chocoladereep dan toch een betere keus zou zijn. Ik keek nog eens goed naar het meisje, die ik steeds beter kon zien naarmate ik dichterbij kwam. Ineens herkende ik haar. Dat was het meisje met de helblauwe ogen! Toen ik bijna naast haar stond, stopte ik. Ze leek me niet op te merken. 'Hoi', zei ik. 'Zoek je wat?' Het meisje keek op. Ze knikte. Ineens schoten haar ogen vol. Ik zette snel mijn fiets neer en ging naast haar zitten, op m'n knieën. 'Wat is er?' zei ik zachtjes. 'M'n fiets...' zei ze. 'Ze hebben m'n fiets in het water gegooid...' Ze boog haar hoofd. Ik schrok. Werd dit meisje gepest? Dan klopte mijn gevoel dus wel; er was inderdaad iets mis in de klas. Ik keek in de sloot En ja hoor, daar lag de fiets. Tussen het riet. 'Kom,' zei ik, 'ik help je wel. Dan halen we 'm er samen uit!' We trokken samen aan de fiets, en gelukkig kwam de fiets al wat omhoog. Even later lag de natte fiets op de kant. Ze zuchtte. Ik had het met haar te doen.. 'Hoe heet je?' vroeg ik haar. 'Maelle', zei ze. 'Zal ik met je meegaan naar huis, Maelle? Om te vertellen wat er is gebeurd?' vroeg ik. Maelle knikte. 'Ehh... u bent toch onze stagejuf, Emmaly Koster?' vroeg ze. 'Ja', glimlachte ik. 'Wat leuk dat je dat hebt onthouden!' Ik bloosde. De reden kon ik haar maar beter niet vertellen... 'Euhh... Maelle, mag ik je wat vragen? Over...' ik knikte naar haar fiets. Ik zag dat ze even twijfelde, maar toen knikte. 'Word je... gepest op school?' vroeg ik. Het was misschien geen makkelijke vraag, maar ik wilde niet dat ze er altijd mee zou blijven zitten... Ik zag dat ze op haar lip beet. Ze haalde haar schouders op. Een traan gleed over haar met blauwe plekke bedekte wang. 'Vanaf de eerste dag al. Het is nooit gestopt..' snikte ze. 'En dit valt nog mee, echt. Ik háát het. Echt', huilde ze. Ik nam haar in mijn armen, en ze huilde maar. Ik liet het toe, ik hoopte dat dit haar oplucht. Ze leek me niet echt een persoon om alles zomaar te vertellen. Waarschijnlijk zat het haar gewoon te hoog, en ook net op dit moment, vlak nadat ze weer was aangepakt... 'Kan ik... iets voor je doen? Moet ik het je ouders vertellen, of de juf? Of wil je dat juist niet?' vroeg ik voorzichtig. Even bleef het stil. Toen rukte Maelle zich ineens los en ging staan. 'Niemand kan me helpen. Iedereen denkt het maar te begrijpen, maar ze snappen het niet. Ze snappen het gewoon niet! Hoe wil je me helpen, dan? Hoe? Je snapt het niet, niemand!', huilde ze en ze rende naar haar fiets toe. 'Niemand!' schreeuwde ze en ze fietste weg, zo hard als ze kon. Op haar natte fiets.

Mij achterlatend met een schuldgevoel.

Enorm.

xxxFeetje;)